ხა­ტია შა­მუ­გი­ა – "ვგიჟ­დე­ბი შო­რე­ნა ბე­გაშ­ვილ­ზე"

ჩვე­ნი რუბ­რი­კის სტუ­მა­რია "ი­სი პა­რის" პი­არ­მე­ნე­ჯე­რი, ტე­ლე და რა­დი­ო­­წამ­ყვა­ნი ხა­ტია შა­მუ­გი­ა. პო­პუ­ლა­რულ მან­დი­ლო­სან­თან ინ­ტერ­ვიუ პი­რად სა­კითხ­ებ­ზე სა­უბ­რით და­ვიწყ­ეთ:

- მარ­თა­ლი გითხ­რათ, არ მიყ­ვარს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე ლა­პა­რა­კი. სა­ზო­გა­დო­ე­ბას ჩემ­გან ის უფ­რო აინ­ტე­რე­სებს, რა არის ტენ­დენ­ცი­უ­რი და მო­დუ­რი პარ­ფი­უ­მე­რი­ა­ში, ვიდ­რე ის, ვინ არის ჩე­მი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. არ მით­ქვამს, რომ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვარ, მაგ­რამ მა­ინც გავ­რცელ­და ასე­თი ჭო­რი. შვილს მარ­ტო ვზრდი, ბევრს ვმუ­შა­ობ, მაგ­რამ არ მი­ვე­კუთ­ვნე­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბის იმ კა­ტე­გო­რი­ას, ად­ვი­ლად რომ შე­ამ­ჩნევ ასეთი ცხოვრების კვალს. პა­ტა­რა ასა­კი­დან მო­მი­წია და­მო­უ­კი­დებ­ლად ცხოვ­რე­ბამ და უკ­ვე მი­ვეჩ­ვიე პრობლემების მარ­ტო გამ­კლა­ვე­ბას. რო­ცა ვუ­ყუ­რებ, რო­გორ სი­ურ­პრი­ზებს უწყ­ო­ბენ მე­უღ­ლე­ე­ბი ქალებს, ძა­ლი­ან მომ­წონს და მა­ინ­ტე­რე­სებს, რო­გო­რი ვიქ­ნე­ბო­დი, ასე რომ წარ­მარ­თუ­ლი­ყო ჩე­მი ცხოვ­რე­ბა. ადა­მი­ანს პრობ­ლე­მებ­თან შე­ჭი­დე­ბა აწ­რთობს. კარ­გი­ა, რომ ად­რე­ულ ასაკ­ში მოხ­და ყვე­ლა­ფე­რი ცუ­დი ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი და ად­ვი­ლად ავუ­ღე ალ­ღო ამ ცხოვ­რე­ბას.

- მკაც­რი დე­და ხარ?
- მე და ნი­კუ­შა ერ­თად გა­ვი­ზარ­დეთ. ვმე­გობ­რობთ, მაგ­რამ არას­დროს გვა­ვიწყ­დე­ბა, რომ მე დე­და ვარ და ის შვი­ლი. ასა­კობ­რი­ვი ზღვა­რი ყო­ველ­თვის უნ­და იგ­რძნო­ბო­დეს მშო­ბელ­სა და შვილს შო­რის. ნი­კუ­შა 11 წლის არის, რთუ­ლი ასა­კი აქვს და ბევ­რი რამის ახ­სნა მი­წევს მის­თვის. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ახ­ლა გუ­რა­მი­კო (ხა­ტი­ას ყო­ფი­ლი ქმა­რი) 6 თვით ჩა­მო­ვი­და თბი­ლის­ში და მა­მა-­შვი­ლი ნა­ყო­ფი­ე­რად გა­მო­ი­ყე­ნებს ამ დროს. ერთა­დერ­თი, რა­ზეც ვკა­მა­თობთ, კომ­პი­უ­ტე­რი­ა, დი­დი ძა­ლის­ხმე­ვა გვჭირ­დე­ბა, რომ გაკ­ვე­თი­ლე­ბის სწავ­ლა და­იწყ­ოს, ეს საქ­მე დე­და­ჩემს აქვს მინდობილი და ყო­ვე­ლი მე­ცა­დი­ნე­ო­ბის დამ­თავ­რე­ბი­სას წნე­ვა უწევს. ნი­კუ­შა და­კა­ვე­ბუ­ლია სპორ­ტით, წყალ­ბურ­თის აკა­დე­მი­ა­ში გა­წევ­რდა, ვნა­ხოთ, რო­გორ გან­ვი­თარ­დე­ბა მი­სი კა­რი­ე­რა ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით.

- რო­გორ ახერ­ხებ სამ­სა­ხუ­რი­სა და სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბის ერ­თმა­ნეთ­თან შე­თავ­სე­ბას?
- მე ოჯა­ხის ფი­ნან­სთა მი­ნის­ტრი ვარ, კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა, ნი­კუ­შას მე­ცა­დი­ნე­ო­ბა და სხვა საქ­მე­ე­ბი კი დე­და­ჩემ­მა ითა­ვა. ვნა­ნობ, რომ 35 წლის ასაკ­ში არაფ­რის მომ­ზა­დე­ბა არ ვი­ცი. მა­ინ­ტე­რე­სებს კუ­ლი­ნა­რი­ა, მაგ­რამ ამის­თვის დრო არ მრჩე­ბა. დე­და­ჩე­მი არას­დროს არა­ფერს მა­კე­თე­ბი­ნებ­და. მე­უბ­ნე­ბო­და, შე­ნი მო­ვა­ლე­ო­ბა კარ­გად სწავ­ლა არი­სო, ამი­ტო­მაც არ ვი­ცი არაფ­რის მომ­ზა­დე­ბა და მშურს, რო­ცა მე­გობ­რე­ბი თა­ვი­ანთ მომ­ზა­დე­ბულ კერ­ძებ­ზე მე­პა­ტი­ჟე­ბი­ან.

- რო­გო­რია შე­ნი დღის რე­ჟი­მი?
- მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, დი­ლით ად­რე ვიღ­ვი­ძებ, ნი­კუ­შა ჯერ სკო­ლა­ში მიმ­ყავს, მე­რე აუზ­ზე, იქი­დან კი სამ­სა­ხურ­ში მივ­დი­ვარ. ღა­მის თორ­მეტის ნა­ხე­ვარ­ზე უკ­ვე მძი­ნავს, არ ვე­წე­ვი, არ ვსვამ. სა­კუ­თარ ჯან­მრთე­ლო­ბას თუ ხე­ლი არ შე­უწყ­ვე, ვე­რა­ნა­ი­რი კოს­მე­ტი­კა ვერ გიშ­ვე­ლის. ვგიჟ­დე­ბი მზე­ზე, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, მზის ენერ­გი­ით ვიკ­ვე­ბე­ბი, მაგ­რამ გა­სა­რუ­ჯა­დაც კი ზო­მი­ე­რად ვე­ფიცხ­ე­ბი მზის სხი­ვებს. დამ­ცა­ვი კრე­მის გა­რე­შე არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში არ დავ­წვე­ბი მზე­ზე, შუადღეს არა­სო­დეს გავ­დი­ვარ პლაჟ­ზე.

- რო­გორ დას­ვე­ნე­ბას ანი­ჭებ უპი­რა­ტე­სო­ბას?
- მთა­ში დას­ვე­ნე­ბას ზღვა­ზე წას­ვლა მირ­ჩევ­ნი­ა. წელს პირ­ვე­ლად მივ­დი­ვარ ჩემს შვილ­თან ერ­თად და­სას­ვე­ნებ­ლად. მე­გობ­რე­ბი მივ­დი­ვართ შვი­ლებ­თან ერ­თად ეგ­ვიპ­ტე­ში, ჰურ­გა­და­ში. თურ­ქეთ­ში მინ­დო­და წას­ვლა, მაგ­რამ მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, არე­უ­ლო­ბაა სტამ­ბოლ­ში და ბავ­შვით წას­ვლას ვერ გავ­რის­კავ. დე­და­ჩე­მი ჩემ­ზე მე­ტად ნერ­ვი­უ­ლობს და ათას და­რი­გე­ბას მაძ­ლევს. გვი­ა­ნო­ბამ­დე გარ­თო­ბის მომ­ხრე არც დას­ვე­ნე­ბის დროს ვარ. დი­ლით მივ­დი­ვარ ზღვა­ზე, მე­რე ვი­ძი­ნებ და პა­სი­უ­რად ვის­ვე­ნებ. ლა­პა­რა­კიც კი არ მინ­და დას­ვე­ნე­ბის დროს.

- ქარ­თულ კუ­რორ­ტებ­ზე რა­ტომ ამ­ბობ უარს?
- ჩვე­ნი კუ­რორ­ტე­ბი ჯერ­ჯე­რო­ბით არ მი­ზი­დავს. მთე­ლი წე­ლი იმი­ტომ ვმუ­შა­ობ, რომ ერ­თი ან ორი კვი­რა სრულ­ყო­ფი­ლად და­ვის­ვე­ნო. სა­ქარ­თვე­ლო­ში იმ ფა­სად ვერ და­ის­ვე­ნებ ისეთ კარგ პი­რო­ბებ­ში, რო­გორც საზღ­ვარ­გა­რეთ. აჭა­რა­ში ერ­თი სას­ტუმ­როც არ არის ზღვის ნა­პირ­ზე. ჩემ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლი­ა, თან გა­იპ­რან­ჭო და თან და­ის­ვე­ნო. საზღ­ვარ­გა­რეთ კი მა­ღალ ხა­რისხს გთა­ვა­ზო­ბენ და­ბალ ფა­სად, გა­მოხ­ვალ თუ არა სას­ტუმ­რო­დან, უკ­ვე სა­ნა­პი­რო­ზე ხარ. იმე­დი მაქვს, ჩვენ­თა­ნაც გა­მოს­წორ­დე­ბა ტუ­რის­ტუ­ლი ინ­ფრას­ტრუქ­ტუ­რა და სა­ქარ­თვე­ლო­შიც და­ვის­ვე­ნებ.

- სა­ზაფ­ხუ­ლო რო­მა­ნი არა­სო­დეს გქო­ნი­ა?
- მე­ო­რე კურ­სზე ვი­ყა­ვი, რო­ცა პირ­ვე­ლად წა­ვე­დი და­სას­ვე­ნებ­ლად მარ­ტო, მაგ­რამ ­მა­შინ უკ­ვე მყავ­და შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. მე­სა­მე კურ­სზე უკ­ვე ქმარ­თან ერ­თად წა­ვე­დი. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, არას­დროს მქო­ნია სა­ზაფ­ხუ­ლო რო­მა­ნი. ეს უფ­რო პა­ტა­რა ასაკ­ში ხდე­ბა. ყვე­ლა ომ­მა, არე­უ­ლო­ბამ და რე­ვო­ლუ­ცი­ამ ჩემს თა­ო­ბა­ზე გა­და­ი­ა­რა, ამი­ტომ ბავ­შვებს იშ­ვი­ა­თად უშ­ვებ­დნენ მარ­ტოს და­სას­ვე­ნებ­ლად.

- რო­გო­რი მა­მა­კა­ცე­ბი მოგ­წონს?
- ზრდას­რუ­ლი, და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი, საქ­მი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი ვარ, შე­სა­ბა­მი­სად,. უფ­რო მე­ტი მოთხ­ოვ­ნე­ბი მაქვს მა­მა­კა­ცე­ბის მი­მართ, ყო­ველ­თვის ვფიქ­რობ, რომ ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა დი­დი ფუ­ფუ­ნე­ბაა და ჩემ­თვი­საც იგი­ვე უნ­და იყოს მა­მა­კაც­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა. მა­მა­კაცს თვა­ლის ფე­რით არას­დროს ვა­ფა­სებ­დი, არც იმას ვამ­ბობ, რომ კვა­ზი­მო­დო შე­მიყ­ვარ­დე­ბა. გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი, და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი, იუ­მო­რის მქო­ნე, რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლი და ვაჟ­კა­ცი ბი­ჭე­ბი მომ­წონს. ორი ადა­მი­ა­ნი იმი­ტომ არის ერ­თად, რომ ერ­თმა­ნე­თი შე­ავ­სონ, ქალ­მა, რაც უნ­და და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი იყოს, უნ­და იგ­რძნოს, რომ ქა­ლი­ა, თუმცა ახლა ცოტა სხვანაირი მამაკაცები მოსწონთ.

- პლას­ტი­კურ ქი­რურ­გი­ა­ზე რა აზ­რის ხარ?
- ადა­მი­ანს ში­ნა­გა­ნად უნ­და ჰქონ­დეს თა­ვის მოვ­ლის კულ­ტუ­რა. რა თან­ხაც გაქვს, იმის ფარ­გლებ­ში უნ­და მო­უ­ა­რო თავს. სწო­რად შერ­ჩე­უ­ლი კოს­მე­ტი­კა და ვარ­ჯი­ში პლას­ტი­კურ ქი­რურ­გამ­დე მი­სას­ვლელ გზას ახან­გრძლი­ვებს. თუ ქალს სჭირ­დე­ბა, აუ­ცი­ლებ­ლად უნ­და გა­ი­კე­თოს პლას­ტი­კუ­რი ოპე­რა­ცი­ა. არ მომ­წონს, ამის გა­მო რომ გა­ნი­კითხ­ა­ვენ ვი­ღაც­-ვი­ღა­ცებს. შო­რე­ნა ბე­გაშ­ვილ­ზე რას არ ამ­ბო­ბენ, მე კი ვგიჟ­დე­ბი ამ გო­გო­ზე. ულა­მა­ზე­სია და ნე­ბის­მი­ერ უცხ­ო­ელ­თან ვი­ა­მა­ყებ ასე­თი გა­რეგ­ნო­ბის ქარ­თვე­ლით. რაც უფ­რო მე­ტი ლა­მა­ზი ადა­მი­ა­ნი ივ­ლის ქუ­ჩა­ში - მით კარ­გი. მი­ხა­რი­ა, რომ პლას­ტი­კუ­რი ქი­რურ­გია და­იხ­ვე­წა.

თამარ ბოჭორიშვილი

ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"